اسمان هر جا روی یک رنگ نیست

آسمان هر جا روی یک رنگ نیست

عشق هر جا پا گذارد جنگ نیست

قرن هفتم آسمانش شمس داشت

شمس هم نوری برای لمس داشت

عصر ما عصر افول آفتاب

نور ما پنهان شده پشت سراب

قرن ما سطح ازون سوراخ شد

آسمان بر غربت ما شاخ شد

آه از این خورشید گرم بی بخار

شمس هم شمس قدیم ای روزگار

عصر ما شد عصر یخبندان چه حیف

آفتابش لایق زندان چه حیف

می پرم بی بال و پر کنج قفس

خو گرفتم با قفس بی هم نفس

چار فصل عصر ما پاییز شد

زندگی از چاه غم لبریز شد

آن زمان هم نی صدایش ساز بود

بهتر از هر ناله ی شهناز بود

دیگر از مد رفت نی  ، سنتور هست

 گر نشد سرمست کس ،انگور هست

نی دگر با ما نباشد لب به لب

هیچ کس دیگر نکرد از عشق تب

آه مولانای جانم گوش کن

با  نی ات ما را دمی مدهوش کن

در نیستان قوم ما آتش زدند

روح شد درگیر صد زنجیر و بند

درد ما درد جدایی کاش بود

کاش این نی عاشقی فحاش بود

واژه ها در نای نی ماسیده اند

کاسه ی احساس را لیسیده اند

دفتر نی نامه ات هم بسته شد

حیف نی دیگر ملول و خسته شد

shahnaz_amirmojahedi@